Читать онлайн Інтэрвенцыя «Адраджэнне». Некоторые особенности противоборства власти и оппозиции в Беларуси бесплатно

Бабушка. Мамина мама. Леокадия Игнатьевна

Самые первые воспоминания о бабушке, когда мне было где-то четыре с половиной года. Лето. Бабушкина и мамина деревня Сосновое Болото Березинского района Могилёвской области. Здесь родилась мама.

Мы с ней в гостях у бабушки. Лежим на русской печке. Мама читает мне примеры и задачи из учебника по математике за первый класс. «Арыфметыка» называется. На белорусском языке. «Арифметика» по-русски.

Я читать не умел, а вот примеры и задачи меня научила решать мама. Так с тех пор с математикой по жизни.

Вся родня со стороны моей мамы – белорусы-католики. И имена у них польские. Бабушку звали Леокадия. В детстве она читала мне книги на польском. Библейские книги. С тех пор немного понимаю польский язык.

Я был старшим из пяти детей мамы, и мне ещё повезло побывать в деревне у бабушки. А когда стали появляться мои братья и сестры, да и у братьев мамы и её сестры свои дети, то мои дяди и тётя вместе с мамой решили забрать бабушку в Минск. Это город менее чем в ста километрах от деревни Сосновое Болото, где была хата бабушки.

Забрали взрослые бабушку в Минск для того, чтобы она по очереди смотрела за своими внуками то у одного её сына, то у другой её дочери, пока родители на работе.

Бабушка рано вставала – вся в меня. Шутка, конечно. Это я в нее. Сейчас, 70 лет от роду, тоже рано встаю. Даже, можно сказать, ночь не сплю. Вечером сплю, а ночью бодрствую. А бабушка Лёдзя / Леокадия вставала рано и готовила нам на завтрак смачные драники.

Бабушка была знахарь. Что-то могла лечить, и у неё это хорошо получалось. За помощь людям ей дарили подарки. Когда стал взрослым, попросил её научить меня её ремеслу. Она всё откладывала, оставляя на потом, но потом случился с ней несчастный случай, когда она уехала в очередной раз в костёл. Она переходила на другую сторону улицы спереди автобуса, а молодой стажёр водитель другого автобуса сбил её насмерть. Так я не научился ремеслу знахаря, и так не стало моей бабушки.

Но зато помню такой случай. Мы жили на Автозаводе – это часть Заводского района Минска. Пятидесятые годы XX века. Тогда по дворам и квартирам ходили цыганки, предлагая купить, продать что-либо или обменять. Взрослые настраивали нас, детей, против них, мол, осторожно, не впускайте в дом, чтобы не украли что-нибудь.

И вот как-то в нашу квартиру постучали. Бабушка, приоткрыв дверь, нехотя впустила немолодую цыганку. Та что-то начала говорить, но бабушка её не слушала и выпроваживала вон из квартиры. Я был на кухне и всё это видел. Мне было, может, лет семь. Цыганка всё же направилась к двери, на выход, а я взял в руки маленькую табуретку и замахнулся ею вслед цыганке. Она не видела мой замах, но повернулась и, помахав пальцем в мой адрес, сказала: «Нехорошо, мальчик!» И ушла.

В эту ночь, почти как обычно, я лёг спать с бабушкой. Но, вне обыкновения, не мог уснуть – не мог закрыть глаза для сна. Стал ворочаться, не засыпая, и бабушка меня спросила: «Ты чего не спишь?» – «Не могу уснуть. Не могу закрыть глаза – в них стоит та цыганка». Тогда бабушка сказала мне: «Повторяй за мной», – и стала произносить молитву на польском языке. Я повторил молитву за бабушкой, перекрестился и вскоре уснул.

Бабушка дождалась рождения правнучки – моей дочери. И где-то в семейном альбоме есть фотография, которую сделал я. На фото на стуле вне дома сидит моя бабушка Лёдзя / Леокадия, а на её коленях моя дочь Наташа.

У меня остались только тёплые воспоминания о Леокадии Игнатьевне – моей бабушке.

Её муж Пётр, папа моей мамы и мой дед по маминой линии, умер ещё во время Отечественной войны, и я его не знал. Даже не знаю его отчества, а значит, не знаю имени своего прадеда по маминой линии. Может, кто-нибудь из родственников и называл имя прадеда. Я не помню.

Дедушка. Папин папа. Григорий Кузьмич

Откуда родом мой дед Григорий, не знаю. Но мой отец, его сын, родился в деревне Озерцы Климовичского района Могилёвской области. Правда, в памяти осталось название деревни Озеро, вроде так мне говорили мама или отец. Но сейчас, когда писал эти строки, решил глянуть в белорусскую энциклопедию «Города и деревни Беларуси» и в ней нашёл лишь деревню Озерцы. Пусть будут Озерцы.

Так вот, дед после Великой Отечественной войны уехал в Россию. После августа 1944 года, когда наша армия освободила Беларусь от немецко-фашистских захватчиков. И тогда же моего семнадцатилетнего отца призвали в Красную армию.

Дед поселился в Сибири, в Новосибирской области. Несколько раз приезжал к нам в Минск. Я был у него в сибирском селе два раза. Первый раз смутно помню – мне было, наверное, года два-три. Да и не деда в селе я помню смутно, а лошадь, которую мне показали и пытались на неё посадить. Наверное, я испугался, и потому этот момент остался в памяти.

Второй раз я приехал сам из Минска к деду за Новосибирск. Мне было восемнадцать с половиной лет.

Какие воспоминания? Собрались в хате деда, или по-русски, в его сельском доме, все его знакомые земляки из Беларуси. А село было большое. Там много народу жило со всех краёв СССР.

И вот сибирские земляки-белорусы за рюмкой и за столом встречали меня, земляка-белоруса. Один из земляков играл и пел на гармошке. Вместе с женой. Она хорошо пела, а он не попадал в такт музыке, которую исполнял. Не помню точно, но, возможно, это была какая-то белорусская песня.

Ещё один земляк-белорус вывел меня на улицу, повёл к своему дому и показал своё хозяйство. Зерно показал в амбаре. Много зерна у него было.

Ну и там же в селе, в хате деда, я познакомился с его женой – бабой Варей. Первая жена деда – мама моего папы, моя бабушка – умерла от тифа в Беларуси в 1930 году, когда отцу было годика три. Так что ни он не помнил свою маму, ни я не знал свою бабушку.

А баба Варя родила деду Григорию двух сыновей, Василия и Михаила – они мои дядьки.

С младшим дядькой Михаилом я встречался в Минске. Его в 1968 году призвали в Советскую армию, он служил в Беларуси и затем был направлен в Чехословакию, где тогда начались известные события Пражской весны. Солдата отпустили на побывку к нам в семью. Так я встретил своего дядьку – брата папы.

А к Василию – старшему сыну бабы Вари и деда Григория – я приехал в 1970 году, погостив у деда. Василий и его жена Реня вместе с сыном Юрой жили в городе Междуреченске Кемеровской области.

Реня – двоюродная сестра моей мамы, так что их сын Юра – мой младший родственник и по линии дядьки Василия, и по линии его мамы Рени. Тогда Юра был маленький, и когда родители, уходя на работу, отводили его в детский сад, я оставался один и гулял по Междуреченску.

Один раз забрёл за город. Как по мне, там были горы. Увидел неизвестное мне животное, похожее на белку, и пытался его поймать. Хорошо, что не поймал. Это был бурундук. Так, оказывается, он называется. Покусал бы меня сибирский бурундук.

А ещё в том 1970 году в Междуреченске мне запомнилась окрошка. Вкуснятина, которую готовили Василий и Реня: квас, зелень, лук зелёный – всё это холодное и горячая бульба.

Откушав вдоволь сибирской окрошки, я вернулся на поезде в Минск.

Чуть позже семья Василия и Рени перебралась жить в Минск. Ой, не помню точно имя их девочки, но у них тогда родилась дочь.

Спустя много лет, в 2020 году, сын старшей сестры Рени Эвелины по имени Виктор Бабарико – мой родственник по маминой линии – не станет кандидатом в президенты Беларуси несмотря на то, что за него было собрано достаточное количество подписей и он был популярен в среде оппозиционных власти граждан Беларуси. Но это другая история.

Мама. Ядвига Петровна

Мама старше моего отца на восемь месяцев. Они с 1927 года. Мама родилась в январе. Ей было четырнадцать, когда началась Великая Отечественная война 1941—1945 годов. «Пять классов и коридор закончила», – говорила мама о своём школьном образовании, которое закончилось с началом войны. Также рассказывала, что помогала партизанам – еду доставляла, например, но, когда после освобождения Беларуси в 1944 году советская власть спрашивала об этом, мама о помощи партизанам не упоминала. Поэтому она не участник войны.

После освобождения Беларуси маме было семнадцать лет. Она стала строить дорогу Могилёв – Минск, проходившую неподалёку от деревни Сосновое Болото, и так, с бригадой строителей, дошла до столицы Беларуси. Наверное, это 1949 год.

Как мать-героиня – у неё было пятеро детей, – мама пошла на пенсию в 50 лет. Получала сначала 120 рублей пенсии, а потом ей правительство добавило, и она стала получать 132 рубля в месяц.

Дзве савецкія кветачкі

Напісаў 13 лютага 2013 года.

1. Неяк раз летам у 80-я гады мінулага, XX стагоддзя вяртаўся дадому з Херсона, дзе быў у камандзіроўцы. Як было прынята ў савецкія часы, квіткоў летам у касе чыгуначнага вакзала не было. А калі прыйшоў цягнік на Мінск, то бегаў па пероне ад правадніка да правадніка ды прасіў падвезці. Так было заведзена ў тыя часы. Разам са мной бегала нейкая бабулька з унучкай гадоў сямі. Нарэшце нас пусцілі ў вагон, і мы ўтраіх паехалі ў купэ, заплаціўшы грошы правадніку. Разгаварыліся.

Перабудовачныя часы падштурхнулі размову да палітычнай тэмы, і жанчына распавяла, што ў савецкія дваццатыя – трыццатыя гады была камсамолкай, дый успомніла, як аднойчы разам з іншымі раскулачвала ворага народа ў нейкай украінскай вёсцы: «Мы пасадзілі на калёсы сем дзетак кулака і адправілі сям'ю ў Сібір». У адказ я непаліткарэктна заўважыў, што ў ссылку яна адправіла сем патэнцыяльных ворагаў Савецкай улады. Пасля чаго ў бабулькі на некаторы час адняло мову, і, мабыць, упершыню ў жыцці яна задумалася аб наступствах сваёй бурлівай камсамольскай маладосці або наступствах удзелу ў палітыцы.

Некаторы час мы ехалі моўчкі…

2. Было два разы, калі я размаўляў са сваёй маці аб палітыцы. Бо гэта была не яе тэма. Яна і камсамолкай у савецкія часы не была.

У 1994-м я пацікавіўся ў маці, за каго галасавалі бацькі. Бо для мяне тады было відавочна, што першым прэзідэнтам Беларусі стане той, за каго прагаласаваў мой тата, бо часам ён выйграваў у латарэю. «За Аляксандра Лукашэнку галасавала. За земляка. Як бацька», – пачуў адказ маці. Дарэчы, мае бацькі, як і Лукашэнка, родам з Магілёўшчыны.

Другі раз у 2006-м задаў тое ж пытанне, калі ўжо не стала таты, а я быў у Злучаных Штатах, і маці сказала па тэлефоне, што зноўку галасавала за земляка Лукашэнку. Пасля чаго я нетактоўна прамовіў: «Вось бачыш, я не магу з-за гэтага чалавека прыехаць да цябе ў госці, а ты ўсё роўна за яго галасуеш».

Дзесяць гадоў таму ў студзені 2003 года, ад'язджаючы да дачкі ў Нью-Ёрк, я развітаўся з маці і сказаў: «Я надоўга, мама!»

Яна памерла тры дні таму. Ёй было 86 гадоў. І я – адзін з пяці яе дзяцей, старэйшы, – не буду на пахаванні. Бо наўрад ці вярнуўся б з сённяшняй лукашэнкаўскай Беларусі назад у Штаты да дачкі і ўнукаў. Бо я адзіны з нашае сям'і, хто ўсунуў нос у палітыку. Астатнія дзеці ў маёй мамы – нармальныя беларусы і беларускі.

І так, на наступных прэзідэнцкіх выбарах сярод тых, хто галасуе за Лукашэнку, на адзін голас стала меней. Бо маёй маці не стала.

Ці хопіць гэтага для таго, каб ён прайграў, а я вярнуўся ў Беларусь, убачыў магілы сваіх бацькоў, паклаў дзве кветачкі маці і затым спакойна вярнуўся ў Амерыку? Туды, дзе сёння, у гэтыя хвіліны развітання, мне неспакойна, але дзе мая сям'я – дачка ды ўнукі, дзе завяшчала мне застацца мая маці Ядвіга, калі перад смерцю казала, каб я не ехаў да яе хворай і заставаўся з сям'ёй у Амерыцы.

Папа. Пётр Григорьевич

Родился папа в августе 1927 года, и когда Красная армия в 1944 году освободила Беларусь от немецко-фашистских захватчиков, ему как раз исполнилось семнадцать лет. Призвали в армию. Но он не воевал, а шёл в обозе. Дошёл до Берлина и там служил до 1949 года. На службе в армии был пять лет. Там же, в Берлине, в армии он закончил семь классов средней школы. В 1949 году вернулся из Берлина в Минск. Устроился работать на Минский автомобильный завод – на МАЗ.

Затем мама и папа встретились в Минске, и в ноябре 1951 года родили меня. По этому случаю им от работы дали комнату в деревянном бараке, неподалёку МАЗ, на небольшой улице, соединяющей в Минске микрорайон Чижовка и тогдашнее Могилёвское шоссе, ставшее затем Партизанским проспектом. В этом бараке я прожил первые лета жизни. Затем родились брат Геннадий и сестра Людмила, и мы в том же районе Минска переехали в коммунальную двухкомнатную квартиру в двухэтажном доме на Могилёвском шоссе, где нашей семье досталась одна комната. Нормально было. Не в деревянном бараке же жили, а в кирпичном доме, который построили пленные немцы. А когда семья наших соседей по коммуналке переехала в отдельную квартиру, вся двухкомнатная досталась нашей семье.

Вскоре родился ещё один мой брат, Вячеслав. Нас стало четверо детей. Но это не предел. Младшая сестра Татьяна родилась, когда мы жили в новой трёхкомнатной квартире на Партизанском проспекте того же Заводского района Минска, куда переехали в октябре 1963 года.

Я. Анатолий Петрович Старков

Спачатку байка з майго дзяцінства. Яна ўскосна, а не прама датычыцца тэмы Крыжа Еўфрасінні Полацкай. Бо ўспомніў наступнае, калі чытаў артыкул пра яе Крыж.

Справа была, здаецца, у канцы 50-х гадоў XX стагоддзя. Мне было мо 7—8 ці 9 гадоў. Жылі мы тады з бацькамі ў двухпавярховым доме ў Мінску на Аўтазаводзе, недалёка ад таго месца, дзе сёння (ёсць ці не?) кіно «Родина». І вось часам з сябрамі хадзілі ў раён, дзе зараз Шабаны. Там былі пясчаныя кар'еры, і мы скакалі зверху ўніз у пясок. Аднойчы ішлі да кар'ераў, а насустрач вярталася ватага хлопцаў-аднагодкаў. Адзін з іх паказаў старадаўні меч у чахле. Мо 40 сантыметраў. Хлопец скакаў у пясок у тым кар'еры і выпадкова ўбачыў у пяску меч. Мы пабеглі ў кар'ер, пачалі шукаць у пяску яшчэ што-небудзь падобнае, але ніхто нічога не знайшоў. Выснова. Можа, праз некалькі стагоддзяў хто-небудзь знойдзе ў якім-небудзь беларускім кар'еры Крыж Еўфрасінні Полацкай, засыпаны часам і пяском.

В 1958 году в ноябре мне должно было исполниться семь лет, а летом по двору ходили учителя и записывали детей в школу, и я вписал себя. В октябре приходит к нам домой учительница и спрашивает маму: «Почему ваш сын не ходит в школу?» А мама ничего не может ответить, да и я забыл о своём поступке. Разобрались. Учительница отправила нас с мамой на разговор к директору школы №8. Пришли. Там меня, говоря по-современному, протестировали учительница и директор, который сказал маме: «Всё нормально. Ваш сын догонит класс». А мама подумала малёк и ответила: «Пусть годик ещё побегает». Так я не стал школьником с ровесниками и пошёл в школу только в 1959 году, когда мне было почти восемь лет.

Но это не единственный случай, когда я «потерял» год жизни. Во второй раз мне помог папа. Окончив в 1971 году техникум, я поступил в Белорусский политехнический институт (БПИ). Начал учиться, но пришла повестка в военкомат. Прошёл призывную комиссию. «Годен к строевой!» – определили на комиссии и приказали ждать повестку в Советскую армию. Ждал и одновременно прогуливал занятия в БПИ – меня же вот-вот в армию призовут! Миновал ноябрь 1971 года, наступил декабрь, а повестки нет. Пошёл в военкомат и спрашиваю: «Что случилось? Почему меня не призывают в армию?» – «Приходил твой отец, сказал, что ты старший из пяти его детей, что ты поступил в БПИ, и просил не призывать тебя». – «Я хочу служить!» – «В этом году призыв уже закончился. В следующем пойдёшь». Так я не стал солдатом в 1971 году, был отчислен из БПИ за прогулы и неуспеваемость и «потерял» ещё один год жизни. Дома сказал отцу, чтобы он в мою жизнь не вмешивался, тем более не ставя меня в известность.

Но вернёмся в мой первый класс, а точнее, в 1959 год.

В этом году главным человеком в моей судьбе стала билетёрша на входе в кинозал Клуба МАЗ в Минске, которая пропустила без билета меня и стайку моих восьмилетних дружков на какой-то фильм. Нам было всё равно какой. Лишь бы без билета проскочить на сеанс. Проскочили. Точнее, билетёрша сделала вид, что не заметила нас, «зайцев», и в восемь лет я попал в кино на документальный фильм «Визит Н. С. Хрущёва в США» (1959). Лента меня потрясла. Так моя судьба начала поход в Соединённые Штаты Америки и меня за собой повела.

Дальше – больше. Были другие события и люди, подвигавшие меня из CCCР / БССР в Америку, и в ноябре 2002 года я впервые прибыл в США. Более раннего человека, чем та билетёрша, кто бы круто изменил мою жизнь и направил мою судьбу через океан человеческих судеб в Штаты, не припомню. Более позднего подобного крутого неродственника вроде тоже не было, хотя их и было немало. О некоторых расскажу в главе далее. А пока вернёмся в мою минскую школу №8.

В начале учебного 1961 года в третьем классе на первое и последнее занятие по белорусскому языку к нам, ученикам, пришла в класс учительница па беларускай мове и вся в слезах сказала: «Урокаў па беларускай мове не будзе». И мы, десятилетние минские школьники, белорусы и белоруски, закричали: «Уррр-а-а-а!» Так, не начавшись, закончилась для меня эта наука – беларуская мова.

Затем белорусская литература в школе была, а беларускай мовы не было. В техникуме белорусский язык был для студентов из провинции и сельской местности Беларуси. Учительница спрашивала их, давала им домашние задания. А мы, минчане, только присутствовали на её уроках, и нам заданий она никаких не давала. За семестр просто ставила нам зачёт в зачётку.

Только прибыв в Америку второй раз в 2003 году и начав в Нью-Йорке подучивать свой школьный английский на курсах, подумал, что чужой язык учу, а свой не знаю, и стал постепенно подбираться к беларускай мове. Было мне около 55 лет. Может, чуть меньше, когда стал учить свой язык.

Моим первым учителем белорусского языка был молодой парень – программист из Минска, который проектировал по моей идее сайт-архив Зенона Позняка. Зенон Станиславович – один из лидеров белорусской оппозиции, который прибыл в Штаты весной 1996 года и которому здесь, в Бруклине, я предложил создать виртуальный архив – задумка была озвучена на онлайн-конференции, организованной американской Беларускай службай «Радыё Свабода» (РС). Так по-белорусски называется Белорусская служба «Радио Свобода».

Встречи с Зеноном Позняком (по-белорусски его имя Зянон Пазьняк) я искал для того, чтобы помочь ему. Ведь я не только был читателем и слушателем американского «Радыё Свабода», а до того служил в Минске старшим научным сотрудником (с. н. с.) Белорусского национального технического университета (БНТУ). То есть по научной должности я являлся коллегой Зенона Станиславовича. Только он был с. н. с. – в Институте истории Национальной академии наук Беларуси, а я с 1981 года был ведущим конструктором в Физико-техническом институте Национальной академии наук, а затем научным и старшим научным сотрудником БНТУ. Это БПИ, в который я поступал перед армией.

Вот это моё отношение к науке и умение думать по-своему вели меня к Зенону Станиславовичу с целью помочь в его трудном бел-чырвона-белом / бело-красно-белом оппозиционном деле.

И вновь армия. Ноябрь 1972 года. Меня единственного из 170 белорусов, призванных в Беларуси, привезли из Минска в Тбилиси, в данную воинскую часть, куда почти сразу доставили двух грузин-новобранцев. Переодели нас в старую форму, и мы две недели, пока не прибыл наш призыв, чистили картошку. Но не только этим на кухне втроём занимались. А ещё учили грузинский и русский языки. Лексо владел русским, а Тимур почти не понимал его. В коридоре казармы висел плакат с текстом воинской присяги на русском языке. Я – Тимуру: «Прочитай вслух». Читает. «О чём прочитал, Тимур?» – «Не знаю». В общем, Тимур учил русский в грузинской школе, как мы иностранный – прочитать могли, а о чём прочли, не понимали.

И вот Лексо стал учить меня грузинскому языку, а я помогал ему учить Тимура русскому. И скажу вам, что за две недели я выучил грузинский больше, чем за последующие два года службы в Советской армии в Тбилиси. До сих пор помню некоторые грузинские слова и выражения, могу считать на грузинском и в нью-йоркском метро понимаю пару фраз из разговора грузин.

И вот наконец в воинскую часть прибыл весь наш ноябрьский 1972 года призыв.

– Ты откуда? – спросил меня один ровесник из прибывших.

– Из Минска, из Белоруссии.

– А-а-а, из нацменов, – и он вместе со своим корешем засмеялся.

Я не понял и переспросил:

– А кто такие нацмены?

– Национальные меньшинства, – ответил мне тот, первый.

И через несколько мгновений я стал белорусом и никогда больше в жизни не уступал русским в теме национального вопроса. Да и был я все два года службы единственным солдатом из Беларуси. Так и прослужил все два года один. Ну, если не считать минчанина – командира части и командира роты из белорусской провинции. Вот так я призвался в Советскую армию советским человеком, а увольнялся в 1974 году белорусом. Благодаря двум русским парням из киевского университета. Их так же, как и меня из белорусского политехнического, призвали в армию. Они, так сказать, мои крёстные отцы, которые сделали из меня белоруса. Через год первый парень поступил в Ленинградское военное училище, чтобы стать политруком. Наверное, стал. Ну а я летом 1989 года впервые увидел и услышал в Минске на проспекте Известий на оппозиционном митинге Зенона Позняка и, благодаря упомянутым русским крёстным отцам – однополчанам, с того момента на двадцать лет стал сторонником движения возрождения нации и Белорусского народного фронта «Возрождение» («Адраджэнне» на белорусском). Так что в десять раз больше годиков я потерял из-за себя и моих русских крёстных отцов, чем из-за мамы и папы, которые вовремя не отправили в школу и вовремя не пустили в армию. Только эту потерю я осознал уже в 2009 году в США.

А пока будем разрабатывать сайт-архив Зенона Позняка.

Два парня в Бруклине – русский и еврей, – с которыми работал на стройке капитализма, отговаривали меня от похода в белорусскую диаспору. Они были младше меня лет на пятнадцать, но значительно дольше жили в Америке. Опытные ребята. Побывали уже в своих диаспорах, соответственно русской и еврейской, и отговаривали меня идти в белорусскую. Я их не послушал. И вот, когда встретился в общественном зале Бруклинской православной автокефальной церкви с Зеноном Станиславовичем, сказал, что это я на онлайн-конференции РС предложил ему создать сайт-архив его произведений и тогда же на сайте РС он ответил мне положительно. Так началось долгое, почти шестилетнее наше с ним сотрудничество. Но моя помощь ему, оказывается, была не нужна. Он, оказывается, сам был с усами, он, оказывается, один в поле воин.

Ну а разработчик сайта писал мне на мейл на белорусском языке, а я отвечал по-русски. Постепенно я переходил на мову и наконец-то стал ею пользоваться, глядя в словарь. Это случилось где-то в 2003‒2005 годах, а может, и в 2006 году. В 2009 году я перестал ощущать себя оппозиционером, и началась моя новая, неоппозиционная жизнь.

Почему мне потребовалось двадцать лет, чтобы уйти из числа сторонников БНФ? Ну, во-первых, сторонником я был, а членом БНФ нет. Во-вторых, при первых встречах в США с Зеноном Станиславовичем я насторожился, не заметив у него жилки руководителя, организатора, менеджера. Всё-таки опыт работы с руководителями разного уровня у меня был немалый – не менее тридцати лет. Потому, будучи рядом с Зеноном Позняком в Нью-Йорке, я задал себе вопрос: «Почему мы проиграли?» Так вот, ответ мой оказался простым: он не руководитель, не организатор, не менеджер. Он шоумен, которому нужна толпа зевак и микрофон/мегафон. Он главная ошибка тогдашних сторонников Белорусского народного фронта, назначивших его командующим БНФ.

В-третьих, бытие в США. Я не узрел демократии в этой стране, где столетиями не меняется однопартийная власть богатых, где однопартийная власть богатых, где никто и никогда не отменял рабство, в основе которого – частная собственность Хозяев собственности и неимущие Рабы, работающие на господ.

В 2009 году здесь, в Нью-Йорке, на вопрос одного парня лет сорока с Украины (наполовину русского и наполовину украинца), мол, если бы сегодня на дворе был 1994 год, то за кого бы ты проголосовал, я, голосовавший в 1994 году за Позняка, ответил: «Белорусский народ в своём выборе 1994 года не ошибся». Затем где-то в 2013 году у меня появилась мысль, и я её опубликовал сначала на форуме газеты «Народная воля», а позднее на форуме газеты «Наша Ніва», написав, что Александр Лукашенко – гений в белорусской политике. Вот такая ускоренная эволюция у меня была в течение шести первых лет в Америке – от неприятия власти Лукашенко до её признания.

После моего выхода из оппозиции на форумах бело-красно-белых СМИ соплеменники советовали мне, якобы кагэбисту и фээсбэшнику, прежде чем публиковать комментарии, правильно пользоваться Google-переводчиком с русского на белорусский. Ну и т. д., и т. п. Они понимали, что я по-белорусски пишу безграмотно. Но не хотели понять, что я тот белорус, который учил свой язык не в минской школе, а учил его самостоятельно в Нью-Йорке.

В 2020 году во время белорусских событий лета – осени меня заблокировали многие (почти все) бело-красно-белые форумы, так как я стоял на стороне белорусского государства, а не на стороне протестантов. Тогда же зашёл на форум «Белорусского партизана» (БП), чтобы найти три свои статьи, которые в конце 2013 года опубликовал на русском и белорусском покойный основатель БП Павел Шеремет. Моих статей на БП не было. Оппозиционные патриоты-демократы, забанившие меня на форумах и имевшие доступ к сайту, удалили.

А теперь давайте поедем в новую трёхкомнатную квартиру на АРЗ-124. Это небольшой район, который так называли его жители, проживающие вблизи Авторемонтного завода №124.

Итак, наша семья в 1963 году переехала в новую трёхкомнатную, я пошёл в школу №11, располагавшуюся тогда на Тракторном. Так минчане условно называли жилые районы Минска: вблизи автомобильного завода – Автозавод, вблизи тракторного – Тракторный.

Приблизительно через месяц, 22 ноября 1963 года, во время перемены в школе по радио объявили, что убит президент Соединённых Штатов Америки. Не знаю почему, но меня это известие шокировало. Вот так я, двенадцатилетний пацан-школьник, который ни в какую политику тогда не лез, был потрясён этим печальным событием. Через сорок лет, летом 2003 года, я был у могилы президента США Джона Кеннеди в пригороде Вашингтона на Арлингтонском национальном кладбище.

А в 1965 году в школе №11 на очередном классном собрании классная руководительница сообщила нам: «Завтра пойдём в райком комсомола, и класс примут в комсомол». Мы с Али Семериковым (имя и фамилия изменены) сидели за одной партой и баловались – толкали один другого. Классная заметила это и заявила: «А Старков и Семериков завтра не пойдут!» Ох, как мы сильно были разочарованы, что оторвались от коллектива, от стада так сказать.

Однокашники вернулись из райкома, и мы с Али стали поглядывать на них со стороны, мол, что за комсомольцы такие. Оказалось, им надо платить две копейки в месяц взносов и ходить на собрания.

Через некоторое время классная подошла к нам и сказала, что она нас простила: «Идите в райком. Вас примут в комсомол». Мы не сговариваясь отказались. Затем классной стали предъявлять претензии завуч и директор школы: «У вас двое неохваченных!» Классная вновь к нам, а мы с Али ни в какую, стояли насмерть. Затем, после восьмого класса, я пошёл в техникум, потом в институт и армию. Через несколько лет встретился с одноклассниками, и Али рассказал, что перед одиннадцатым классом он всё же вступил в комсомол, чтобы поступить в институт. Я же, оставаясь верным себе, дважды поступал и оба раза поступил в БПИ! А в техникуме я и ещё пара некомсомольцев пришли как-то на комсомольское собрание и учинили хохму – голосовали против исключения из комсомола нашего дружка, и наших голосов ему хватило, чтобы он остался в ВЛКСМ. Чуть позже он стал одним из прокуроров города Кобрина (Беларусь). Сейчас его нет среди нас.

А в комсомол я вступил за два месяца до армии. Если в двух словах, то меня обманул комсорг. Я тогда не понимал, что для переизбрания ему просто нужна была галочка, мол, принял в комсомол двух человек – меня и девушку из нашего минского СКБ-3. Очень сожалею, что вступил в ВЛКСМ. В армии предлагали вступить в коммунистическую партию, но отказался.

Решение классной не принимать меня в комсомол было важным в моей судьбе, так как целых семь лет юности – с 14 лет до 21 года – я не был в «идеологическом вареве». Классная – такая же героиня моей жизни, как и та билетёрша, о которой рассказал выше. Судьба лепила из меня меня.

Но главным героем и строителем моей судьбы всё-таки был отец.

В школе я любил математику и она меня тоже любила. И вот учитель математики как-то сказала классу и мне: «Вот таких, как Старков, надо отправить в Сибирское отделение Академии наук СССР, в математическую школу». В то время там она открылась. Ну и я, конечно, собирался после школы туда…

Но когда в 1967 году я окончил восемь классов школы, отец подвёл меня к проходной Минского автомобильного завода и, показывая на Минский автомеханический техникум напротив проходной, сказал: «Или пойдёшь учиться в техникум, так хоть стипендию 20 рублей в месяц будешь получать, или пойдёшь работать на МАЗ». Напомню, я был старший его ребёнок, и семья ожидала рождения пятого дитёнка – моей сестры Тани. Я поступил в техникум, и на этом моя учёба в математической школе в Сибирском отделении АН СССР закончилась, не начавшись.

Итак, я студент техникума и до сих пор храню море хороших воспоминаний об этом времени учёбы длиной в три с половиной года. Но пока в данной главе скажу, что достойно окончил техникум, хорошо и 1 апреля 1971 года поступил на работу в минское Специальное конструкторское бюро №3 Минавтопрома СССР. Затем поступил в БПИ и в 1972 году оказался в Советской армии…

Газвода за три копейки

Написал 13 марта 2015 года.

Начало 1973 года. Тбилиси, где я служил солдатом Советской армии. На принятие присяги ко мне из Минска прилетел средний – младше меня на два года – брат девятнадцати лет. После оной отпустили его проводить.

На улице Марджанишвили зашли в магазин поесть пончиков и попить газированной воды, сортов которой там было немерено, тогда как в Минске только одна – апельсиновая, за три копейки стакан.

Брат с вещами остался у столика, а я стал в очередь и услышал голос продавщицы-грузинки: «Солдат, подойди. Что ты хочешь?» Я сказал, что пончиков и разной воды. Она под одобрительное молчание тбилисской очереди протянула это всё мне, а я с благодарностью передал продавщице деньги. Но деньги она не взяла: «Иди, солдат. Денег платить не надо».

За мгновение мы с братом всё это слопали, и вот эта сладкая еда нам так понравилась, что захотелось повторить удовольствие. Я вновь стал в очередь, и история повторилась. Только во второй раз грузинка, не взяв денег, сказала:

– Мой сын служит солдатом в России. Ему русская мать тоже поможет.

– Я из Белоруссии, – уточнил я.

– И там солдатам матери помогут.

ЗАС

Засекреченная аппаратура связи (написал 22 апреля 2018 года).

Второе воскресенье апреля – День войск ПВО. Мне об этом не прямо, а косвенно напомнили двое моих френдов в Facebook («Запрещен в России; принадлежит корпорации Meta, которая признана в РФ экстремистской»). Френд одного из них написал пост о советской шифровальной машинке, на которой я работал в СССР во время службы в армии…

Проблемка с ней была один раз. В комнату ЗАС могли войти только я, белорус, мой коллега-солдат с Западной Украины и русский офицер-инженер – старший лейтенант и наш командир. С последним однажды мы вместе провели три дня и две ночи, пытаясь отремонтировать машинку, но она не сдавалась. И тогда офицер говорит: «Пошли по домам». Он меня, младшего сержанта, оставил в ближайшей не нашей военной части на ночь, а сам пошёл домой. Сплю и вижу сон: мне надо сделать так и так, и машина заработает. Встаю, вернулся в комнату ЗАС в нашем подземелье и делаю так, как подсказал сон. Машинка заработала. Я лёг на пол и уснул. Утром пришёл старший лейтенант и не поверил своим глазам – всё работает. «Как это ты сделал?» – «Не знаю». За плечами у меня был минский техникум и двадцать два года.

После службы в армии я вернулся в СКБ-3 и закончил вечерний факультет БПИ.

В 1975 году, через год после армии, я встретил девушку. На картошке, куда нас отправили из конструкторского бюро. Она работала на втором этаже корпуса, а я на четвёртом, но на службе не пересекались. А на картофельном поле увидели друг друга. И вот после колхоза она сказала, что есть две путёвки в Болгарию от нашего СКБ-3. А я же секретный, бумагу подписывал молчать десять лет как рыба об лёд и под каким-то пустым предлогом не поехал с ней. Пока она была в Болгарии, в СКБ-3 встретил дембеля, который тоже служил в ЗАС, и он говорит: «Да ты что, я уже пару раз был за границей!» И я понял, что лопух. Я встретил ту девушку на вокзале, когда она вернулась из Болгарии, и через два года мы поженились. Девять лет, как её нет, но у нас дочь и внуки, которых она, хворая, застала в США, видела, была с ними.

Увядзенне ў БЧБ адраджэнне

Пачатак 2003-га. Амаль адразу, як прыбыў у Нью-Ёрк, знайшоў беларускую дыяспару. Званю. Размаўляю з пазьнякоўцам з Гомельшчыны, які прыбыў у Штаты на 3—4 гады раней за мяне:

– Здравствуйте. Я Анатолий Старков из Минска. Как к вам добраться?

– А чаму вы размаўляеце па-расейску?

– Я говорю не па-расейску, а по-мински. В Минске почти все так говорят, а это, как минимум, пятая часть белорусов.

– Дык як вы, кажаце, ваша «фамілія»?

– Старков.

– (…і пасля доўгага маўчання) Ну, фамілія як фамілія.

Пасля чаго гэты чалавек расказаў мне, як даехаць да родненькіх беларусаў. Даехаў. А праз шэсць гадоў, у 2009 годзе, ад іх з’ехаў, сышоў – праз дваццаць гадоў падтрымкі ідэй бел-чырвона-белага Беларускага Народнага Фронту «Адраджэнне» (БНФ), прыхільнікам якога быў з 1989 года. З 1999 года, калі ў мяне ў хаце ў Мінску з’явіўся інтэрнэт, друкаваў каментарыі на форумах беларускіх сайтаў. З 2012 года да таго ж пачаў пісаць артыкулы ў Facebook («Запрещен в России; принадлежит корпорации Meta, которая признана в РФ экстремистской») і на сваёй старонцы ў ЖЖ, затым на расійскім сайце Cont.

У кнізе – мешаніна з маіх артыкулаў і каментарыяў на форумах апазіцыйных сайтаў. Мае думкі як прыхільніка БЧБ Беларускага Народнага Фронту з 1989 года, і праз дваццаць гадоў – думкі чалавека, які ўжо не лічыў прымальным варыянт бел-чырвона-белай нацыянальнай ідэі. Шлях ад апазіцыянера беларускай улады да ў цэлым станоўчага пункту погляду на яе. Гэта размовы аб беларускай палітыцы, быцці, падзеях 1988—2022 гадоў. А таксама мой погляд на быццё ў РБ і ЗША. Кніга для беларусаў і беларусак. Для ўсіх, каму цікава тэма першых незалежных беларускіх крокаў і маё бачанне беларускай дэмакратыі.

Вытокі паразы БНФ

«Менавіта 25 год таму, 19 кастрычніка 1988 года ў мінскім Доме кіно (цяпер касцёл Святых Сымона і Алены, ці Чырвоны касцёл) быў заснаваны арганізацыйны камітэт БНФ – масавага руху за свабоду і незалежнасць Беларусі» [4]. Беларускаму Народнаму Фронту – 25-гадоў | Вытокі (vytoki.net), 2013. «Новы Час». Аўтар Марат Гаравы.

Мой каментарый на сайце «Вытокі» да артыкула Гаравога:

Свабоду авангард адраджэнцаў нацыі атрымаў, і каля яе амерыканскай касы як мінімум з 1990 года адраджаецца не адзін дзясятак БЧБ змагароў за незалежнасць Беларусі. А вось незалежнасць беларусам і беларускам дараваў першы і адзіны прэзідэнт СССР Міхаіл Сяргеевіч Гарбачоў – як вынік яго палітыкі перабудовы Саюза Непарушнага. Не толькі нам дараваў незалежнасць, але і ўкраінцам, літоўцам, расіянінам, дый увогуле ўсім былым 15 савецкім рэспублікам.

А што ж тады зрабіў БНФ? Дэпутаты Фракцыі БНФ = амаль 1/10 усіх дэпутатаў Вярхоўнага Савета 12 склікання праз амаль тры месяцы, як сталі народнымі дэпутатамі, 27 ліпеня 1990 года дэманстратыўна выйшлі з залы ВС і не галасавалі за «Дэкларацыю аб абвяшчэнні суверэнітэту Беларускай ССР». Гэта зрабіў БНФ.

«У 1990 годзе шэраг дэмакратычных кандыдатаў пры падтрымцы БНФ абіраюцца ў Вярхоўны Савет БССР – Зянон Пазьняк, Сяргей Навумчык, Валянцін Голубеў, Генадзь Грушавы, Алег Трусаў, Ігар Гермянчук, Пётра Садоўскі, Сяргей Антончык, Мікола Маркевіч, Уладзімер Заблоцкі, Аляксандар Шут, Лявонці Зданевіч, Лявон Дзейка ды іншыя. Пасьля выбараў у Вярхоўным Савеце ўтвараецца фракцыя БНФ – 27 чалавек з 345 дэпутатаў, пасьля да фракцыі далучылася яшчэ 10 чалавек» [5]. «Чортаў тузін» фактаў пра БНФ, якія ўсе ведалі, але, магчыма, ужо забыліся (svaboda.org), 2017.

«У 1990 годзе БНФ бярэ ўдзел у выбарах у прадстаўнічыя органы ўлады БССР. 25.02.1990 на арганізаваны БНФ мітынг пратэсту супраць недэмакратычнага правядзення выбараў прыйшло каля 100 000 чалавек. Пасля выбараў у Вярхоўным Савеце ўтвараецца фракцыя БНФ – 37 чалавек з 345 дэпутатаў. Гэтыя суадносіны наўрад ці адлюстроўваюць рэальную папулярнасць БНФ на той час з прычыны шматлікіх фальсіфікацый падчас выбараў. Фракцыя БНФ у парламенце, дзе пераважная бальшыня дэпутатаў была камуністамі, утварыла ядро дэмакратычнай апазіцыі» [6]. Кароткі нарыс гісторыі Партыі БНФ. Партыя БНФ» Пра партыю (narodny.org)

Атрымліваецца, калі б камуністам – дэпутатам таго ВС = амаль 9/10 усіх дэпутатаў не хапіла галасоў Фракцыі БНФ, то мы б не абвясцілі дзяржаўны суверэнітэт БССР? Так. Мы б у часы Горбі, у часы перабудовы, калі пачаўся парад суверэнітэтаў былых савецкіх рэспублік, асароміліся б, абняславіліся б, дзякуючы Фракцыі зя-БНФ, што ў такі адзіны за стагоддзі момант ісціны, дараваны нам Гарбачовым, не здабылі дзяржаўны суверэнітэт = незалежнасць Беларусі. Але абвяшчэнне суверэнітэту адбылося! І абвясцілі яго нашы камуністы – нашчадкі тых, хто 1 студзеня 1919 года на трэці дзень пасля стварэння КП (б) Б абвясцілі стварэнне БССР. (Назва была крыху іншая, але гэта стала затым, і яна нам вядома лепш.) 27 ліпеня 1990 года нашы бальшавікі абвясцілі незалежнасць = дзяржаўны суверэнітэт сваёй Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі. Някепска. Крыху пазней перайменавалі БССР у Рэспубліку Беларусь і вярнулі ёй свае чырвона-зялёны сцяг і герб.

Дык ці быў БНФ? Не. Быў, так бы мовіць, прыватны зя-БНФ, або БЧБ БНФ, а Беларускага Народнага Фронту не было. Бо беларускі народ не даў бы згоды кіраўніку фракцыі на выхад з залы ВС, каб тым самым навекі выключыць БНФ з ліку палітычных сіл, якія абвясцілі дзяржаўны суверэнітэт Беларусі. Бо незалежнасць сёння ёсць, а заўтра яе няма – захапіў вораг краіну. Потым прагналі ворага і зноў незалежныя. А дзяржаўны суверэнітэт абвяшчаецца адзін раз у гісторыі нацыі. Пры гэтым не мае значэння, яна адроджаная кімсьці ці не. А нацыя прасіла адраджэнцаў яе адрадзіць? Не.

А чаго тады ўвогуле адраджэнцы нацыі пайшлі ў дэпутаты ў камуністычную пастку – у ВС, дзе тусаваліся 9/10 дэпутатаў-камуністаў, і прастаялі там каля мікрафонаў амаль ШЭСЦЬ гадоў з сямі гадоў адраджэння? Таму што не глядзелі савецкі фільм «Чапаеў», і ў ім той эпізод, дзе Васіль Іванавіч вучыў Пецьку, ДЗЕ павінен быць «камандуючы Беларускім Народным Фронтам у той ці іншы момант бою за ідэалы адраджэння нацыі». Жарт. Ну, не каля мікрафона ж камуністычнага ВС стаяць шэсць гадоў, калі нацыя сядзіць у гэты час дома на канапе і глядзіць TV шоу адраджэння з ВС, якое трансліравала камуністычнае БТ, каб неадроджаная нацыя менш швэндалася па вуліцах з БЧБ сцягам ды заклікам «Жыве Беларусь!».

Дык што зрабіў зя-БНФ? Пшык. Бо калі не галасаваў 27 ліпеня 1990 года ў ВС за векавую мару беларусаў і беларусак мець сваю незалежную суверэнную дзяржаву, то ўсё астатняе – пшык. Вялікі БЧБ Пшык. Ну не лічыць жа за поспех уцёкі ўвесну 1996 года авангарда зя-БНФ «Адраджэнне» за бугор ад нацыі, БНФ і адраджэння да мікрафонаў і касы амерыканскай «Свабоды», дзе акапаўся авангард на дзесяцігоддзі, з мэтай усё ж адрадзіць беларускую нацыю, якая засталася на Бацькаўшчыне. У 1999 годзе зя-БНФ не стала. «Погиб Максим…»

Затым, ва ўмовах «лукашызму, лукашэнкаўскай дыктатуры ды крывавага рэжыму» [4] (ізноў цытаваў са згаданага артыкула «Новага Часу» Беларускаму Народнаму Фронту – 25-гадоў | Вытокі (vytoki.net) аўтара Марата Гаравога) ў 1999 годзе ў РБ утварылася Кансерватыўна-Хрысціянская партыя – БНФ (КХП БНФ), і яе кіраўніком з замежжа стаў З. Пазьняк.

Што зрабіла гэтая партыя? Ды нічога асаблівага, акрамя легітымізацыі ўлады першага Прэзідэнта РБ Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі на чатырнаццаць гадоў – з 24 лістапада 1996 года па 19 снежня 2010 года – праз удзел Зянона Станіслававіча і яго паплечнікаў па КХП БНФ у прэзідэнцкіх кампаніях 2001 – 2006 гадоў.

Прэзідэнцкія выбары ў Беларусі (2001)

«15 чэрвеня 2001 года Канстытуцыйны суд дазволіў рэгістрацыю ініцыятыўнай групы Зянона Пазьняка, хоць той пражываў 3 гады за мяжою, на падставе Артыкула 80 Канстытуцыі» [7]. Прэзідэнцкія выбары ў Беларусі (2001) – Вікіпедыя (wikipedia.org)

Прэзідэнцкія выбары ў Беларусі (2006)

«Вылучэнне праводзілася ініцыятыўнымі групамі колькасцю не менш як у 100 выбаршчыкаў, што мусілі звярнуцца ў ЦВК за рэгістрацыяй не менш як за 85 дзён да выбараў цягам 7 дзён з часу іх абвяшчэння. Для рэгістрацыі вылучэнца патрабавалася цягам 30-дзённага тэрміна, што пачынаўся за 80 дзён да выбараў, сабраць і падаць за яго 100 000 подпісаў выбаршчыкаў. 27 снежня 2005 года ЦВК зарэгістравала 8 ініцыятыўных груп:

1304 чалавекі збіралі подпісы за Аляксандра Вайтовіча, старшыню Савету Рэспублікі 2-га склікання і былога старшыню Акадэміі навук. Адмовіўся ад удзелу ў выбарах 9 студзеня.

3073 – за Сяргея Гайдукевіча, дэпутата Палаты прадстаўнікоў і кіраўніка Ліберальна-дэмакратычнай партыі.

3347 – за Аляксандра Казуліна, былога рэктара БДУ і старшыню Сацыял-дэмакратычнай партыі «Грамада».

6212 – за Аляксандра Лукашэнку, дзейнага прэзідэнта.

5135 – за Аляксандра Мілінкевіча, вылучэнца ад апазіцыйнага Кангрэса дэмакратычных сіл, што адбыўся ў кастрычніку 2005 года.

2354 – за Зянона Пазняка, старшыню КХП-БНФ. З красавіка 1996 года пражывае ў ЗША. Паводле закону кандыдат мусіў пражыць у Беларусі 10 перадвыбарных гадоў, аднак у 2001 годзе Канстытуцыйны суд дазволіў яму балатавацца. Пасля прыпынення пракуратурай крымінальнай справы супраць Пазняка за артыкулы, надрукаваныя ў газетах «Свабода» і «Пагоня», за ўлік яго ініцыятыўнай групы прагаласавала 7 членаў ЦВК, супраць – 5. Адмовіўся ад удзелу ў выбарах 26 студзеня.

143 – за Сяргея Скрабца. Адмовіўся ад удзелу ў выбарах 26 студзеня на карысць Казуліна.

1151 – за Валерыя Фралова, дэпутата Палаты прадстаўнікоў 2-га склікання і генерала. Адмовіўся ад удзелу ў выбарах 1 лютага на карысць Казуліна, не сабраўшы дастатковай колькасці подпісаў.

Дастатковую колькасць подпісаў у ТВК падалі:

Гайдукевіч; Казулін; Лукашэнка; Мілінкевіч.

Праверка пададзеных подпісаў доўжылася 15 дзён. З 27 студзеня да 11 лютага вылучэнцы мусілі падаць у ЦВК дэкларацыі аб даходах і маёмасці за сябе і блізкіх сваякоў. 17 лютага ЦВК зарэгістравала 4 кандыдатаў» [8]. Прэзідэнцкія выбары ў Беларусі (2006) – Вікіпедыя (wikipedia.org)

Бо калі партыя, палітычная сіла, не лічыць вынікі рэферэндуму-1996 легітымнымі, то навошта ўдзельнічаць у прэзідэнцкіх выбарах? Бо адпаведна афіцыйным вынікам рэферэндуму-1996 сталі дзейнічаць змены ў Канстытуцыі-1994, згодна з якімі праходзілі прэзідэнцкія кампаніі 2001 – 2006 гадоў, і палітычная гульня ў выбары праходзіла па правілах улады Лукашэнкі. Такім чынам КХП БНФ разам з іншымі палітычнымі сіламі і беларускі народ сваім удзелам у тых кампаніях легітымізавалі рэферэндум 1996 года і ўладу Лукашэнкі – тую ўладу, ад якой авангард БНФ збег у замежжа ўвесну 1996 года.

«Патрэбны новы народны Рух». Пад такой назвай 14 сьнежня 2008 году cайт КХП БНФ апублікаваў выступ Старшыні Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ і Беларускага Народнага Фронту «Адраджэнне» Зянона Пазьняка на сьнежаньскім Сойме Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ і Беларускага Народнага Фронту «Адраджэнне» [9]. ПАТРЭБНЫ НОВЫ НАРОДНЫ РУХ – Зянон Пазьняк – Старшыня Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ (pazniak.info), 2008.

25 жніўня 2016 года. «У цыклі Свабоды „Пасьля СССР. 25 гадоў незалежнасці“» – інтэрв'ю з адным з заснавальнікаў Беларускага Народнага Фронту, лідарам Апазіцыі БНФ ў Вярхоўным Савеце 12-га склікання, адкрывальнікам Курапатаў Зянонам Пазьняком [10]. Пазьняк: Здабыць незалежнасьць авангард здолеў. Сілы, каб узяць уладу, ужо не было (svaboda.org), 2019.

У ім ён сказаў: «Сілы, каб узяць уладу, ужо не было».

Тады ж я дапісаў каментарый, і «Радыё Свабода» яго надрукавала, але потым выдаліла: «Але дабегчы ледзь не да канадскай мяжы ўсё ж хапіла».

Васіль Быкаў: «Аналітычныя здольнасьці Зянона здаваліся бязьмежнымі. Падобна было на тое, што ён ведаў усё пра Беларусь – сучасную і гістарычную, слухаць ягоныя развагі пра яе можна было гадзінамі. Хоць ён не выглядаў красамоўцам, але гэта быў чалавек, на ўсё жыцьцё хворы Беларусьсю. Я вельмі цаніў гэтую ягоную якасьць, і нават калі не з усім быў згодны або ня ўсё мне падабалася ў ягоных максімах, не хацеў пярэчыць. Я не адчуваў за сабой права пярэчыць чалавеку, апантанаму вялікай ідэяй.

Праўда, Адамовіч, аднойчы прыехаўшы ў Менск і спаткаўшыся з Пазьняком, сказаў, што гэты чалавек сапраўды можа прэтэндаваць на лідэрства ў Беларусі, адзіны яго недахоп – празьмерная апантанасьць. Кепска быць апантаным, тым больш – ідэяй. Самыя высакародныя ідэі менавіта і банкрутуюць з прычыны апантанасьці іхніх адэптаў. У вогуле з тым я быў згодны, але не ў дачыненьні да Пазьняка. Я меркаваў, што для апалітычнай, рахманай Беларусі патрэбны менавіта такі лідэр. Толькі такі меў магчымасьць, здольнасьць і волю абудзіць нацыю, якая багата што праспала ў сваёй гісторыі» [11]. Васіль Быкаў. Кніга «Доўгая дарога дадому». Раздзел 114. БНФ. Пазьняк. Тэкст падаецца паводле выдання: Васіль Быкаў. Поўны збор твораў. У 14 т. – Мінск: Саюз беларускіх пісьменьнікаў, 2009. Крыніца: Васіль Быкаў. Поўны збор твораў у 14 т. Том 8 (lit-bel.org) Архіў сайта грамадскага аб'яднання «Саюз беларускіх пісьменнікаў», ліквідаванага рашэннем Вярхоўнага суда ад 1.10.2021.

У прыведзенай цытаце з кнігі Васіля Уладзіміравіча апісана яго асабістая памылка, бо ён не прыслухаўся да меркавання Алеся Міхайлавіча. Як следства, зараз бачым вынік дзейнасці тагачаснага БНФ, і можна смела сказаць, што БЧБ частка нацыі, так бы мовіць, праспала ўвесь час так званага адраджэння 1989—1996 гадоў. Бо вялізнай, непапраўнай палітычнай памылкай авангарда Фронту было прызначэнне камандуючым БНФ Зянона Пазьняка. Менавіта дзякуючы яго бязмежным аналітычным здольнасцям і арганізатарскаму таленту ўсе мы, былыя і існыя прыхільнікі тагачаснага БНФ, якія тады бязмежна верылі і давяралі Зянону Станіслававічу, разам з ім, камандуючым, ішлі ў фарватары тагачаснай палітыкі ўлады беларускіх камуністаў і прывялі ў 1994-м да ўлады былую ўладу былой КПБ і яе стаўленіка Аляксандра Лукашэнку.

Некалькі дзён кляпаў гэты каментарый на сайце «Вытокі». Сто разоў рэдагаваў і 9 верасня 2022 года вырашыў спыніцца. Для мяне, хто добра ведае БЧБ свабоду слова і свабоду іншай думкі, бо іх няма і ніколі не існавала ні ў адным БЧБ СМІ (тутэйшым ці замежным), бо гэтае неіснаванне і ёсць сутнасць БЧБ дэмакратыі – або ты ў БЧБ секце і пішаш па БЧБ, як «Радыё Свабода» + абавязкова «Лука-ла-ла-ла ды дыктатура і крывавы рэжым», або ты лукашыст ці кадэбіст, дзіўна, што рэдакцыя сайта «Вытокі» так і не заблакіравала мяне пад час тварэння гэтага опусу і не выдаліла разам з ім. Мяркую, што рэдакцыя яшчэ не вярнулася з вакацыі ці рана пачала капаць бульбу, і ёй не да майго тварэння. Але яна вернецца. Бо задзяўбуць рэдакцыю «Вытокаў» адраджэнцы «Радыё Свабода», сярод якіх нямала пазьнякоўцаў, ці іншых «Нашых Ніў» ды «Новых Часоў», не кажучы ўжо пра ўсю мафію БЧБ СМІ, якая па БЧБ здурнела сама і зрабіла зомбі сваіх БЧБ чытачоў з часоў псеўдаадкрыцця Курапатаў нашым вядомым адраджэнцам нацыі і да сённяшніх дзён, купаючыся ў БЧБ хлусні пра зя-БНФ «Адраджэнне» і яго вялікі БЧБ подзвіг у нашай гісторыі.

Пікам той хлусні сталі падзеі лета-восені 2020 года, калі на вуліцы выйшлі ўжо БЧБ зомбі, а не беларусы і беларускі, жадаючыя палітычных пераменаў, як маё пакаленне выходзіла ў канцы 80-х – пачатку 90-х мінулага, XX стагоддзя. БЧБ зомбі – гэта прадукт палітыкі адраджэння нацыі па бел-чырвона-беламу. Але гэта іншая гісторыя, і яе я таксама апішу. Паспрабую паспець апісаць тут. Мне ўсё ж крыху болей за 70.

Інтэрвенцыя «Адраджэнне». Частка I

Кажуць, некалі Бог сабраў прадстаўнікоў грамадства з усіх краін, каб раздаць дэмакратыі. У яго шмат іх тады было…

Пакуль чакалі Усявышняга, гудзеў чалавечы вулей, і Бог назіраў збоку, а потым, у залежнасці ад моцы гэтага гуду ў той ці іншай суполцы, раздаваў з торбы дэмакратыі. Урэшце дайшоў да беларусаў, якія стаялі моўчкі, і спытаў: «Чаму маўчыце, людзі?» У адказ таксама было доўгае маўчанне, і толькі адзін беларус Аляксандр вырашыў адказаць: «Яны ўжо некалькі стагоддзяў не размаўляюць адзін з адным, бо калісьці пасварыліся».

Бог аддаў яму торбу, махнуў на беларусаў рукой і заклапочана сышоў.

З тых часоў адзін Аляксандр ведае, што было ў той торбе. Бо астатнія па-ранейшаму маўчаць, па-ранейшаму байкатуюць дэмакратыю.

Якую самую сакрэтную тайну аб нас, беларусах і беларусках, ведае ЧЗ лукашызм? Мы не аб’ядноўваемся. Гэта наш сакрэт. А навошта аб'ядноўвацца? Каб быць разам. З кім? З патрыётамі. Старыя людзі кажуць, калі на Беларусі з’явілася бульба, то ад патрыётаў і праблем, звязаных з імі, беларусы хаваліся ў бульбу. Калі з’явіўся інтэрнэт – сталі хавацца на форумах за клавіятурай, галоўным чынам пад прозвішчамі. Хто такія патрыёты? Людзі. Мяркую, сёння на Беларусі амаль 9 499 999 патрыётаў. Было б роўна 9,5 мільёнаў, ды я сябе ў той спіс не ўключыў.

Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка змагаецца з усімі. А Зянон Станіслававіч Пазьняк, так бы мовіць, бацька двух лукашызмаў – бел-чырвона-белага і чырвона-зялёнага – палітыкі хлусні, беззаконня і беларусаненавісніцтва. Бо ў 1988—1994 гадах сваім бел-чырвона-белым беларускамоўным адраджэнскім палітыканствам, у якасці ініцыятара стварэння БНФ і палітыка, спрыяў вяртанню нязменнай з 1919 года ўлады беларускіх бальшавікоў, узыходжанню Лукашэнкi ва ўладу, тым самым прывёў да яе не дэмакратыю, а чырвона-зялёны лукашызм, заклаўшы ў аснову ідэалогіі так званага адраджэння нацыі сваю асабістую нелюбоў да Расіі, а не любоў да беларускага народа ці Беларусі, да дзяржаўнасці Беларусі. Бо тады ж тэмай беларускай мовы ці так званай нацыянальнай ідэі забалбатаў разам з паплечнікамі тэму дэмакратыі – улады, падкантрольной народу, тэму змагання за дэмакратыю, з-за чаго за амаль сем адраджэнскіх гадоў з 1989-га па 1996-ы нацыя ўпустую выпусціла рэвалюцыйны нацыяналістычны «пар», назапашаны амаль за 200 гадоў у Расійскай імперыі. Бо ў артыкуле «О русском империализме и его опасности», упершыню надрукаваным у «Народнай газете» 15—17.01.1994 года [12] Зенон Позняк. О русском империализме и его опасности (knihi.com) за 5 месяцаў да вырашальных прэзідэнцкіх выбараў-1994, правакацыйна дэклараваў тэзісы сваёй БЧБ дыктатуры, БЧБ лукашызму, чым фактычна здаў уладу былым камуністам, а з ёй усе спадзевы і намаганні папярэднікаў і паплечнікаў адраджэння беларускасці. Бо артыкул згуртаваў парт-дзярж-гаспадарчую наменклатуру, ці, па сучаснаму, тагачасную эліту беларускага грамадства, прадстаўнікі якой па савецкай традыцыі працавалі ў выбарчых камісіях і, мяркую, кантралявалі выбары-1994. Бо зянонаўшчына – бел-чырвона-белы лукашызм на беларускай мове, дыктатура мовы, яе неабмежаваная ўлада, якая не атрымалася таму, што прывяла да ўлады чырвона-зялёны лукашызм – неабмежаваную дыктатуру «русского языка».

Слова «лукашызм» прыдумаў не я. Яно з’явілася ў Беларусі як назва артыкула ў 1994 ці 1995 гадах. На жаль, не памятаю назву таго СМІ. Мне належыць не слова «лукашызм», а формула лукашызму – палітыка хлусні, беззаконня і беларусаненавісніцтва, якую напісаў, азіраючыся на дзеянні ўлады Аляксандра Лукашэнкі. І толькі праз некаторы час, здаецца, у 2009 годзе, я ўбачыў, што мая формула лукашызму адзін у адзін падыходзіць да бел-чырвона-белай палітыкі. Таму ў нас мінімум дваццаць восем гадоў два лукашызма – БЧБ і ЧЗ.

Нагадаю, што беларускія бальшавікі-камуністы з 1 студзеня 1919 года нікому ўладу не аддавалі. Тады ж на трэці дзень пасля стварэння Камуністычнай партыі (бальшавікоў) Беларусі яны ў расійскім Смаленску абвясцілі стварэнне Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусь у складзе Расійскай Сацыялістычнай Федэратыўнай Савецкай Рэспублікі, якая потым выйшла са складу РСФСР і пазней стала Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікай – стала іх, нашых бальшавікоў-камуністаў, БССР, для якой іх прадстаўнікі, дэпутаты Вярхоўнага Савета 12-га склікання, 27 ліпеня 1990 года прынялі Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце і змянілі назву на Рэспубліку Беларусь. Гэта іх дзяржава, іх у яе ЧЗ сцяг і герб. Дзякуй, Зяноне!

Бо пасля ўцёкаў увесну 1996 года ў Польшчу і ЗША, дзе ў жніўні Зянон Станіслававіч папрасіў у Дзярждэпартамента палітычны прытулак і потым яго атрымаў, ён разам са сваімі паплечнікамі цягам наступных гадоў не аб'ядноўваў грамадства з мэтай барацьбы супраць ЧЗ лукашызму, а нават дзяліў, і таму ў 1999 годзе быў развалены БНФ «Адраджэнне». Бо не арганізатар, не менеджар ён, не кіраўнік, а апантаны ідэяй чалавек. Шоўмен. Бо сярод апазіцыйных ЧЗ лукашызму беларусаў, якія не падтрымліваюць яго ідэалогію i ЧЗ лукашызм, кажучы словамі паплечнікаў Пазьняка на форумах БЧБ СМІ, былі і ёсць лукашысты, правакатары, кадэбісты, грантасмокі і іншыя. А ён казаў, што:

«Нацыянальная рэвалюцыя на Беларусі можа стацца толькі Бел-Чырвона-Белай. Усё астатняе, усе іншыя расфарбоўкі ня будуць і ня могуць быць рэвалюцыяй на Беларусі, а якраз наадварот – гэбоўскай антыбеларускай „контрай“, закамуфляванай пад нейкі фарбшцюк» [13]. Bielarus.net › Беларуская Салідарнасьць» Развагі пра беларускія справы, 2005;

«Захад стымуляваў у нас стварэньне цэлай папуляцыі палітычных паразытаў, якія гатовыя ўдзельнічаць у любых выбарах і рэфэрэндумах, калі за гэта плацяць грошы» [14]. З. Пазьняк: «Мусіць быць байкот незаконным выбарам» (svaboda.org), 2009;

«Псэўдаапазыцыя і ўся гэтая квазі-дэмакратыя, прыкормленая з-за мяжы». [15]. Bielarus.net › Беларуская Салідарнасьць» З. Пазьняк: Ствараць грамадзкі грунт і сілу, 2012.

Ці аб'ядноўваліся б вы з такімі «іншадумцамі»? Я – не! Дык і зянонаўцы не аб'ядноўваліся з намі ні на Беларусі, дзе пануе па іх мерках КДБ, ні за мяжой, дзе беларускай Канторы, мяркую, няма. Затое ў сваёй секце, якую яны называюць народнай партыяй, зянонаўцы адрадзіліся да ідала пакланення: «Толькі Зянон!» – чуваць іх заклік на форумах, дзе ўжо шмат гадоў у часы існай улады зя-змагары змагаюцца з беларусамі, якія супраць ЧЗ лукашызму, і іх шматгадовая «барацьба» нагадвае мне расейскую «гапонаўшчыну» 1905 года, а таму некалі на форуме газеты «Наша Ніва» я назваў гэтую здрадніцкую дзейнасць зянонаўцаў сугучнай – «зяпонаўшчына», а ідалапаклоннікаў, якія змагаюцца з беларусамі, – «зяпонаўскімі паліцаямі».

Сайт Pazniak. Інфо: «Беларускі палітык, навуковец, публіцыст і паэт (год нараджэньня 1944). Кандыдат мастацтвазнаўства. Займаўся гісторыяй мастацтва і археалёгіяй. У 1988 годзе адкрыў і археалягічна дасьледваў Курапаты пад Менскам – месца камуна-расейскага генацыду і масавых расстрэлаў беларускага насельніцтва ў 1937—1941 гг. Заснавальнік і адзін з арганізатараў Беларускага Народнага Фронту «Адраджэньне» (БНФ, 1988 г.) З 1989 г. – старшыня БНФ. У 1990—96 гг. – дэпутат Вярхоўнага Савету 12-га скліканьня (парляманту), кіраўнік парляманцкай Апазыцыі БНФ. Вылучыў канцэпцыю незалежнасьці Беларусі. Пад яго кіраўніцтвам Народны Фронт і дэпутацкая Апазыцыя БНФ у жніўні 1991 г. дамагліся незалежнасьці краіны. Стварыў і ўзначаліў Ценявы Кабінэт, куды ўвайшлі лепшыя вучоныя, палітыкі і грамадзкія дзеячы Беларусі. У 1994 г. – кандыдат у прэзыдэнты Рэспублікі Беларусь. Пасьля ўсталяваньня прамаскоўскага аўтарытарнага рэжыму Лукашэнкі кіраваў Народным Фронтам і знаходзіўся ў апазыцыі да рэжыму. У 1996 г., пазьбягаючы арышту і заплянаванага забойства з боку антыдэмакратычнага рэжыму, вымушаны быў пакінуць Беларусь. Аўтар шматлікіх кніг па палітыцы і канцэпцыі Беларускага нацыянальнага Адраджэння, па мастацтву, архітэктуры і фатаграфіі. Выдаў некалькі зборнікаў паэзіі і фотаальбомаў, сябра Беларускага ПЭН-цэнтру. Старшыня Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ (КХП – БНФ), Беларускага Народнага Фронту «Адраджэнне». З 1996 г. знаходзіцца ў палітычнай эміграцыі (адкуль ажыцьцяўляе агульнае палітычнае кіраўніцтва Партыяй і рухам)» [16]. Біяграфія – Зянон Пазьняк – Старшыня Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ (pazniak.info)

Сайт "Академик.RU": «Зенон Станиславович Позняк (белор. Зянон Станіслававіч Пазьняк) – белорусский политик и общественный деятель националистической ориентации, фотограф, археолог и искусствовед. Один из основателей «Мартиролога Беларуси» (1988) и Белорусского народного фронта, глава Консервативно-Христианской Партии – БНФ. Внук Я. А. Позняка. С 1996 года некоторое время жил в Польше, затем эмигрировал в США…

Родился 24 апреля 1944 года в деревне Субботники Ивьевского района Гродненской области. Католик. Рос без отца (отец погиб во время войны). В 1967 году окончил Белорусский государственный театрально-художественный институт, в 1972 – аспирантуру при Институте этнографии, искусствоведения и фольклора при АН БССР. Защитил диссертацию по истории белорусского театра в 1981 году в Ленинграде. Кандидат искусствоведения. Работал заведующим сельским клубом, рабочим сцены, фотографом, художником-оформителем, младшим научным сотрудником в отделе археологии Института истории АН БССР, старшим научным сотрудником там же. С 1960-х годов активно боролся за сохранение историко-архитектурной среды города Минска, которая разрушалась в процессе социалистического градостроительства. В 1969 году опубликовал статью в газете «Правда» на эту тему, что отсрочило уничтожение многих исторически ценных зданий и кварталов в центре Минска. В 1974 году написал под псевдонимом Генрих Рокутович аналитическую записку на русском языке «Положение в Белоруси». В этой записке, распространявшейся в самиздате, Позняк отмечал: «Политика насилия и лжи проводится в Белоруси, почти не ослабевая, с 1930-х годов…» [17]. Зенон Станиславович Позняк | это… Что такое Зенон Станиславович Позняк? (academic.ru).

Сайт Pawet.NET. Аўтар Дзярновіч Алег. Грамадская думка ў Беларусі 1960-х – 1970-х гадоў: гісторыя, нацыя і незалежнасць: «Як сапраўдны інфармацыйны выбух можна ацаніць аналітычны агляд „Положение в Белоруси. 1974 год“, падпісаны імем Генрыха Ракутовіча (за гэтым псеўданімам стаяў Зянон Пазняк). Аналітычны агляд пачынаўся з просьбы: „Уничтожение нашей интеллигенции органами КГБ происходит в полном молчании. Если эти страницы попадут в руки наших братьев и единомышленников из других республик СССР, располагающих более широкими возможностями связи и информации, мы надеемся на их солидарность и помощь“. Аўтар тэксту пры дапамозе моцных вобразаў апісваў сітуацыю ў Беларусі напачатку 1970-х: „Политика насилия и лжи проводятся в Белоруси (так у арыгінале – А. Д.), почти не ослабевая, с 1930-х годов. Во времена так называемой „хрущёвской демократии“ мы не смогли полностью реабилитировать большинство своих национальных политических деятелей, писателей и поэтов. Насилие и ложь образовали в республике весьма специфическое положение. По существe мы стоим ещё по горло в крови 1930-х годов. Физические и моральные потери были тотальны и столь существенны, что наше поколение чувствует их постоянно“ (Дзярновіч, 1999: 65). Перадрукі ды фотакопіі гэтага агляду распаўсюджваліся ў Беларусі і за яе межамі» [18]. (PDF) Грамадская думка ў Беларусі 1960-х1970-х гадоў: гісторыя, нацыя і незалежнасць | Aleh Dziarnovich – Academia.edu, 2010.

Як апынулася яшчэ ў часы так званага адраджэння, не ўсім з тых 9,5 млн чалавек думалася пра звычайнае жыццё-быццё вось так жа бел-чырвона-бела проста, як зянонаўцам, ды яшчэ на беларускай мове, бо многім «русский язык» быў родны. Мабыць таму беларускі народ быў за гэта перад імі вінаваты, дый павінен ім, як зямля калгасу. Магчыма, вінаваты таму, што ўвосень 1988-га (ці пазней) не прасіў іх абудзіць сябе ці адрадзіць іхняй ідэалогіяй фікс, калі нечакана для нацыі пад час перабудовы, парада народных франтоў і «Саюдзіса» на Дзяды-1988 быццам з печкі звалілася савецкая адраджэнcкая калатня са слезацечным газам «Чаромха», пасля якой зянонаўцы ўжо самастойна і канчаткова вырашылі за ўвесь наш пакутны талерантны народ пераідэалагізаваць яго па сродках зянонаўскага БНФ «Адраджэнне», які павёў бы беларусаў да перамогі іхняй бел-чырвона-белай ідэалогіі а-ля зянонаўская нацыянальная ідэя, у якой беларуская мова была б галоўным стрыжнем, як семдзесят гадоў дагэтуль нацыя пераможна ішла за камуністамі і іх ідэалогіяй фікс да камунізму – светлай будучыні чалавецтва.

Магчыма, народ вінаваты таму, што 4 сакавіка 1990 года выбраў у Вярхоўны Савет 12-га склікання амаль у дзевяць разоў больш дэпутатаў-камуністаў, чым парламенцкай апазіцыі БНФ. Інакш кажучы, ва ўсім быў вінаваты беларускі народ – нейкі не той народ дастаўся адраджэнцам нацыі, не адраджэнскі, не зянонаўскі народ.

Ольга Абрамова, политолог: «Модернизация политической культуры в бывшем Советском Союзе началась с разрешённой гласности и телетрансляции сессий союзного протопарламента. И в этом смысле белорусский Верховный Совет 12-го созыва стал его естественным подражателем и продолжателем. Главное, что активная часть депутатов белорусского парламента находилась в непрерывном творческом поиске, училась азам законотворчества и риторики на марше. Несли ли тогдашние депутаты ответственность за крайне низкий уровень жизни в стране в первой половине 1990-х годов? Отчасти. Поскольку парламентская оппозиция пыталась организовать мобилизацию сограждан не вокруг смены экономического вектора развития, а вокруг изменения избирательного законодательства, вопросов поддержки белорусского языка и культуры» [19]. Ольга Абрамова: Нам нужен референдум! | EX-PRESS.BY, 2012.

Але папярэдні ВС 11-га склікання 26.01.1990 прыняў закон «Аб мовах у Беларускай ССР», які надаў беларускай мове статус адзінай дзяржаўнай мовы і меркаваў дзесяцігадовы пераходны перыяд Пастановай Вярхоўнага Савета Беларускай ССР «Аб парадку ўвядзення ў дзеянне закона Беларускай ССР «Аб мовах у Беларускай ССР» [20]. Закон аб мовах 1990 г. – Luo Biming – LiveJournal, 2006.

Мо, то была не адраджэнская мова? Не тарашкевіца ў якасці нормы класічнага правапісу? Можа. Бо найменш два дэпутаты Фракцыі БНФ пасля ўцёкаў вясною 1996 года ў Польшчу, а затым у ЗША, працуюць на амерыканскай Беларускай службе «Радыё Свабода». Іх сумесных інтэрв’ю нямала на РС, і ў дадзеным творы яны таксама цытуюцца. А РС карыстаецца тарашкевіцай. Вось што кажа пра Сяргея Навумчыка «Вікіпедыя»: «Працуе на Радыё Свабода ад 1990 году» [21]. Сяргей Навумчык – Вікіпэдыя (wikipedia.org)

Нагадаю, што Сяргей – быў дэпутатам ВС 12 склікання з сярэдзіны мая 1990 года. Ён быў у фракцыі БНФ «Адраджэнне».

Be. Wikipedia: «Радыё „Свабода“ заснавана ў Мюнхене ў 1952 годзе ва ўмовах „халоднай вайны“ для вядзення прапаганды супраць СССР. У 1953-м пачало вяшчанне пад назвай Радыё „Вызваленне“. У складзе радыё былі арганізаваны адпаведныя нацыянальныя рэдакцыі, у тым ліку і беларуская, што пачала вяшчанне 20 мая 1954 года. У склад першай беларускай рэдакцыі ўвайшлі: Вінцэнт Жук-Грышкевіч (кіраўнік), Пётра Сыч (намеснік), Янка Ліманоўскі, Сымон Кабыш (Кандыбовіч), Лявон Карась. Напачатку гэта былі 15-хвілінныя перадачы 24 разы на суткі. З 19 сакавіка 1956 года праграмы былі прадоўжаныя да 20 хвілін і перасылаюцца цяпер 18 разоў на суткі. Кажная беларуская радыёвая перадача пачыналася словамі: „Тут Радыё „Вызваленне“. Вы слухаеце голас сваіх суродзічаў-Беларусаў з вольнага свету… Наш голас ёсць вашым голасам, бо мы з’яўляемся часткай вас, часткай усіх Беларусаў“. Беларуская Рэдакцыя Радыё „Вызваленне“ гаварыла аб яго мінуўшчыне беларускага народу, аб яго палітычным, сацыяльным і нацыянальным жыцці ў межах СССР. Асноўнымі кірункамі радыёперадач „Свабоды“ былі крытыка сацыялізму, савецкага ладу, нацыянальна-дзяржаўнага ўпарадкавання СССР. У іх асвятляліся негатыўныя з’явы з гісторыі і сучаснага жыцця СССР і Беларусі, у тым ліку парушэнні правоў чалавека, палітычныя рэпрэсіі ў СССР. Паведамлялася пра падзеі і здарэнні, якія замоўчваліся ў савецкіх СМІ, пра праваабарончы рух, дысідэнтаў, чыталіся творы, што былі забаронены ў СССР. Пасля распаду СССР і спынення „халоднай вайны“ беларуская рэдакцыя Радыё „Свабода“ вяшчае ў новых умовах. У 1995-м штаб-кватэра „Свабоды“ перанесена з Мюнхена ў Прагу. Створаны карэспандэнцкія пункты ў Беларусі. Пашырыўся і абнавіўся штат рэдакцыі. Беларуская служба Радыё „Свабода“ цяпер вяшчае па 8 гадзін у суткі на кароткіх і сярэдніх хвалях, а таксама са спадарожніка. З 10 снежня 1998 года Радыё вяшчае таксама праз сеціва, сайт Радыё „Свабода“ карыстаецца тарашкевіцай. У эфір выходзяць інфармацыйныя і аналітычныя праграмы па палітычных, эканамічных, культуралагічных, гістарычных, рэлігійных, краязнаўчых і інш. праблемах. Наладжана двухбаковая сувязь са слухачамі. Журналісты „Свабоды“ арыентаваныя на заходнія ліберальна-дэмакратычныя каштоўнасці» [22]. Беларуская служба Радыё «Свабода» – Вікіпедыя (wikipedia.org)

Тады зразумела, чаму частка адраджэнцаў нацыі «пайшла» у дэпутаты ВС 12-га склікання да мікрафонаў, радыё- і тэлетрансляцый. Каб у выніку іх дэпутацыі мова і арфаграфія сталі адраджэнскімі, каб правільна на тарашкевіцы адрадзіўся наш народ, гледзячы на іх выступы па TV, арыентаваныя на заходнія ліберальна-дэмакратычныя каштоўнасці. Бо нямала адраджэнцаў нацыі ўладкаваліся пасля так званага адраджэння каля амерыканскай касы РС і яе мікрафонаў.

А насамрэч палітыканскай значнасцю першачарговасці моўнай тэмы бел-чырвона-белая беларускамоўная ідэалогія зянонаўшчыны справакавала ўзыходжанне ва ўладу альтэрнатыўнай чырвона-зялёнай «русскоязычной» ідэалогіі ЧЗ лукашызму, і… Аляксандра Лукашэнкі.

«Президент обеспечит реальную возможность каждому гражданину Республики Беларусь думать и говорить на том языке, на котором он воспитан. Президент в этой сфере не будет действовать принудительно» (1994. Тезисы программы кандидата в Президенты А. Лукашенко) [23]. Праграма Аляксандра Лукашэнкі (svaboda.org), 2010.

Магчыма, каб падтрымаць гэтыя тэзісы пасля першага канстытуцыйнага дзяржаўнага перавароту, які, паводле меркавання апазіцыі, ажыццявіў першы прэзідэнт Беларусі пасля рэферэндуму-1996, зянонаўцы неўзабаве разам з народам двойчы легітымізавалі лукашэнкаўскую ўладу праз удзел Пазьняка, яго партыі, іншых каманд кандыдатаў, іх паплечнікаў, у наступных прэзідэнцкіх кампаніях, у якіх спачатку «элегантна» (2001 год), а затым «пераканаўча» (2006 год) перамог Аляксандр Лукашэнка.

Нагадаю, што легітымнасць палітычнай улады ўключае прызнанне палітычнымі сіламі і народам правамернасці спосабаў абрання ўлады, а значыць, ЧЗ лукашызм, дзякуючы легітымізацыі яго ўлады народам і пазьнякоўцамі праз іх удзел у прэзідэнцкіх кампаніях 2001 – 2006 гадоў, правамерна, легітымна гаспадарыў пасля 24 лістапада 1996 года ажно да 19 снежня 2010 года [24]. Легитимность политической власти | это… Что такое Легитимность политической власти? (academic.ru)